Het verhaal van echtpaar Piet en Marion
Samen huilen en samen lachen in de strijd tegen borstkanker
Vaak schrijven we over de persoonlijke ervaringen van de vrouwen die borstkanker gehad hebben. Deze keer willen we stilstaan bij een minder belicht perspectief, namelijk die van de partner. Ook voor hen is het traject tijdens en na borstkanker lastig; er zijn gevoelens van machteloosheid en verdriet, maar ook van hoop en dankbaarheid. We hadden het genoegen om Piet en Marion uit Rijnsburg te spreken. Zij delen beiden wat ze ervaren hebben sinds er bij Marion in juni 2021 een knobbeltje in de borst ontdekt werd.
De onzekere weg
Marion: “het was Piet die bij mij een knobbeltje in mijn linkerborst voelde. Ik had in het verleden wel eens vaker cystes gehad en daarvoor mama polies bezocht. Dus ik dacht; ach, dat is weer zo’n cyste. Toch zat het me niet helemaal lekker. De volgende dag ben ik door de huisarts doorgestuurd naar het ziekenhuis. Het bleek inderdaad om een cyste te gaan, maar er waren ook plekjes zichtbaar die ‘niet normaal’ waren.
Uit de biopten die vervolgens gemaakt zijn bleek dat in de linkerborst onrustige cellen zaten. De keuze was toen; of de onrustige cellen weghalen, of een controle traject ingaan. Deze cellen hoefden namelijk niet per definitie kanker te worden en onnodig ingrijpen zou daarmee voorkomen kunnen worden. Eenmaal thuis zat ik toch met een naar gevoel; het blijft in je hoofd zitten, en daar word je ook niet gelukkig van. Dus de conclusie was; het moet gewoon weg!
Er is toen een borst besparende operatie voorgesteld. Ik kwam toen meteen bij de plastisch chirurg terecht om te kijken naar eventuele borstreconstructie. Dat vond ik allemaal wel heftig. Mijn boezem was al aan de flinke kant, dus een verkleining was voor mij prima. Ik ben toen onder het mes gegaan en heb daar een ontzettend mooie borst aan overgehouden.
Toen we echter een week later de uitslag van het weefselonderzoek kregen bleek het toch foute boel. De plekjes die ze hadden weggehaald waren toch kankercellen. Nogmaals een borst besparende operatie was niet meer mogelijk. Ik moest dus terug naar het ziekenhuis voor een volledige amputatie.”
Het belang van samen delen
Voor Piet was het lastig om aan de zijlijn te staan: “Ik heb in eerste instantie wel verdriet gevoeld. En in alle eerlijkheid is het ook niet écht mooi. Maar je raakt er toch ook aan gewend. Daarbij komt dat ik boven alles gewoon blij ben dat ze er nog is; het had ook anders kunnen zijn. Ook heeft ze geen chemo of bestraling hoeven ondergaan. Dat hebben wij bij mensen in de nabije omgeving wel gezien, en dat is best heftig.”
Marion valt hem bij: “Ik heb het voor Piet ook soms best lastig gevonden. Gelukkig konden we er goed over praten. En ook samen huilen. Dat is super fijn en belangrijk. Ik ben nooit zo met mijn borsten bezig geweest, maar dat is voor Piet als mijn man natuurlijk wel anders. Het is echt belangrijk om dat taboe te doorbreken en met elkaar te blijven delen.”
Blij met EVE
Marion: “Toen ik na mijn amputatie bij de mamma poli kwam werden mij allerlei protheses laten zien. De verpleegkundige die mij informeerde was ontzettend enthousiast over EVE. Wat ik zag voelde goed. Het was namelijk niet mijn idee om voor een reconstructie te gaan. En dat gaat nu ik mijn EVE borstprothese heb denk ik ook echt niet meer gebeuren, want ik ben zo blij!”
Piet: “Ik ben vooral blij voor Marion dat ze er weer leuk uitziet. Met de EVE zie je niet dat ze een borst mist, en kleren zitten daarom ook gewoon goed. Hiervoor had ze een prothese van stof. Dan was ze aan het werk en dan zat die prothese ineens in haar nek. Daar word je ook niet gelukkig van; je bent er continu mee bezig. Nu kan ze gewoon weer leuke kleren kopen. En als je het niet weet, dan zie je het niet. Dat is een fijn idee; niet alleen voor mij, maar vooral voor haar. Ze kan weer zichzelf zijn.”
Met EVE op fietsvakantie
Marion “Wij zouden op fietsvakantie gaan en ik hoopte enorm dat de prothese klaar zou zijn voordat we weg gingen. Gelukkig was dat zo, en daarmee was het gebruik van de borstprothese tijdens zo’n actieve vakantie de ultieme vuurdoop. We hebben warm weer gehad, we hebben koud weer gehad, regen en zon.. het was perfect! Ook heb ik ermee gezwommen. Dat vond ik van tevoren super spannend, maar uiteindelijk ging ook dat heel goed. Eigenlijk kan ik er alles mee doen en merk ik niet dat ik hem draag. Daardoor ben ik er door de dag heen gewoon niet mee bezig. Dat is super prettig. Mijn borstprothese hoort er helemaal bij!”
Luchtigheid en taboes doorbreken
Piet: “Onze tip aan andere stellen: deel samen, ga mee met alle afspraken, doe het proces samen. Dan landen de uitkomsten, zoals een amputatie, gemakkelijker en zachter.”
Marion voegt toe: “En wat voor ons ook heeft geholpen; humor! We hebben bijvoorbeeld enorm gelachen met de prothese toen we haar net hadden opgehaald. Ze was werkelijk prachtig geworden. Toen de familie op de koffie kwam wilde ik dat natuurlijk laten zien en heb ik haar zo bij mijn schoondochter in de handen gelegd. Ja, daar zit je dan met de borst van je schoonmoeder in je handen! Daar hebben we met z’n allen hartelijk om gelachen. Ik denk dat dat, naast delen, heel belangrijk is: Luchtigheid creëren en taboes doorbreken. Dat maakt het proces makkelijker voor jezelf en voor je geliefden. En daar heeft de borstprothese van EVE ontzettend mee geholpen.”
Bronnen en links
EVE Borstprotheses bedankt Marion en Piet voor hun openhartige verhaal en medewerking.
